TROPISCHE STRANDEN VAN THE BLUE LAGOON

Hier gaan we niet al te veel woorden aan vuil maken, want na de geweldige ervaring op Navini komen met nu terecht op een resort waar men het niet goed voor elkaar heeft. De kwaliteit van de ‘bure’ en de overige accommodatie is erg laag en het eten wat geserveerd wordt mag eigenlijk niet als eetbaar bestempeld worden. Ook hebben we ruzie met de manager over het feit dat we via een website een Deluxe Bure hebben besteld (en betaald) en alleen maar een Standard Bure hebben gekregen, zonder handdoeken, zeep en shampoo. Wel is het resort op een mooie locatie gelegen (geweldige witte stranden met zeer blauwe zee). Vanuit het resort maken we een mooie boottocht naar The Blue Lagoon, genoemd naar de gelijknamige film uit 1979 met Brooke Shields en Christopher Atkins (of andersom, daar komen we niet achter). De boot die het resort voor de tocht gebruikt blijkt echter een nog drijvend scheepswrak te zijn en we zijn blij zodra we weer veilig aan land zijn. Het gevoel bekruipt ons, net als bij vele andere gasten, dat we zo snel mogelijk weg willen van dit resort en verder gaan naar een andere plek. Als je dan op zo’n mooie bestemming bent, dan moet er echt iets loos zijn met het resort!

Het enige lichtpuntje is de taart bij een klein theehuis, eigenlijk niet meer dan een krot met een paar tafeltjes en bankjes aan het strand. Iedere middag bakt een oud vrouwtje, naar latere berekening is ze waarschijnlijk even oud als wijzelf, de heerlijkste chocolade- of bananentaart. Ze serveert met veel liefde de taart met koffie of thee, inclusief geweldig uitzicht op de zee. Alle gasten van het hotel komen er graag en de verhalen ten aanzien van het resort gaan dan ook al snel over en weer. De laatste dag weten we te regelen dat ze al om half 11 in de ochtend de taart klaar heeft zodat we voor ons vertrek rond het middaguur iets lekkers kunnen eten.